La Vojaĝanto

La vojo aspektis longa kaj senfina. El gxiaj flankoj oni nur povas vidi sablon kaj pli da sablo. En sia penso, imagoj venis kaj revenis. La dezerto kiun li trairis kaptis sian menson kaj prenis lin gxis nekonataj restejoj.

Malrapide li pasigis siajn tagojn sub la suno kiu vidis cxion. kun trankvilaj pasxoj lia piedirado sekvadis. Nokte li kutimis songxi pri sia destino kiu troveblas aliflanke. La espero nutris lian vivon tiujn tagojn kaj helpis lin dauxradi la vojagxon tra la netolerebla kaj malfacila dezerto. Li prenis por la vojagxo sian dormosakon, trancxilon kaj karafon.

Li iam estis songxinta la teran paradizon kaj decidis ekvojagxi por trovi gxin. Li havis noblan koron kaj trankvilan animon. Li nur volis esti felicxa. Li auxskultis kion sia koro diris al li. Sed la vojo estas tiu kiu ne lasis lin sekvi.

Tago post tago en sia menso, difusaj (nebulaj) imagoj de sia nuneco estis montritaj al li, sed estis la dezerto kiu kontrolis tiujn imagojn por perdigi la piediranton de sia destino. Sed la dezerto ne povis elpreni la esperon kiun li havis, kaj la deziro atingi la paradizon. La piediranto estas fidela al tio kion li kredas kaj ankoraux estas sercxanta sian destinon kvamkam nesciante li tage eniras la dezerton kiun li volas foriri. Sen multaj signaloj, lia vojo ŝanĝiĝas, modifas sin, klinas sin, transformas sin. La espero ankoraux logxas ene de li, nutrante liajn angorojn kaj fortojn kiuj tago post tago estas konsumataj de la vojo kiu neas al li la ŝancon liberigi sian animon kaj trovi la finan alvenon al la felicxeco kiu li estas ankoraux deziranta.
Kiam mi alvenos? - demandis sin - La vojo ridas auxdanta la demandon, montranta iun novan destinon kiu ankoraux neas montri.


Gracias a Andy por la correción / Dankojn al Andy por la korekto

Come on feel Illinoise! de Sufjan Stevens

El caminante

El camino se  vía largo y sin fin. A lo costados sólo se podía divisar arena y más arena aún.  Por su mente las imágenes iban y venían, el desierto que cruzaba capturó su mente y la arrastró hacía parajes desconocidos. Lentamente él pasaba los días bajo el sol que todo lo veía, con pasos serenos avanzaba en su camino. Por la noches solía soñar en el destino que se encontraba al otro lado.  Era la esperanza que lo mantenía con vida y que lo ayudaba a soportar todas las inclemencias del duro desierto. Llevaba consigo una mochila donde guardaba la cantimplora, el cuchillo, y su saco de dormir.
Una vez hubo soñado con el paraíso terrenal y decidió salir en busca de él. Tenía un noble corazón y un alma sosegada. Sólo quería ser feliz. Siguió lo que su corazón le decía. Pero el camino es el que no lo dejaba seguir.
Día con día  por su cabeza las imágenes difusas de su presente mostraban lo que el camino quisiera, desviándolo de su destino, pero sin quitarle la esperanza de llegar algún día a él.  El caminante fiel a su convicción continúa día con día buscando llegar a su meta. Pero día con día se adentra más al desierto que quiere tanto abandonar. Sin darse cuenta su camino se modifica, cambia, tuerce, se transforma. La esperanza luego de tanto tiempo vive dentro de él, alimentando sus ansias y sus fuerzas que día tras día son agotadas por el camino que se niega dejar pasar a este errático ser, que esta en busca de su felicidad.
¿Cuándo es que llegaré? – se pregunta el caminante – El camino ríe ante esto. Mostrando simplemente un nuevo destino, que por ahora se niega a revelar.

 

The call – Regina spektor

Ne Titolata

Mi nur volas dormi por ne plu pensi kaj ĉesigi la agonion de imagi vin ĉe aliulo, sen zorgoj, sen pliaj pensoj sed  kun la pensoj de via nuntempo kaj  de vi mem. Usanta tiujn senĝenecajn ŝuojn, kiuj estas malligitaj dum plimulto de tempo. Mi volas enriri ĉe la taga kaj nokta  transiro kiun vi al mi instruis kaj kiujn mi  ellernis. Kaj  tiel sukcesi forigi vian figuron antaŭ mia rigardo dum mi ludas la muzikon. - Diris al si mem rigardinta al la lumpluvo, kiu kolorigis la grizan ĉielon de la urbo, kie li loĝas. Kiam la indigno trankviliĝis  siaj memoroj revenis al sia menso memoretoj de feliĉaj momentoj kiuj eble estus nememorindaj aŭ kiuj okazis neniam.La nostalgio tuŝis al li.

Tiel komencis karieron kontraux la malespereco kaj sia penspovo helpos lin gajni la karieron por forgesi. 

 Brakumojn ĉi tie, brakumojn tie, la popolo pasis anataŭ li kaj li estis tute for. Sia rigardo aspektis esti foririta. Jam la fulmotondroj estis malaparecantaj, sed la eĥo de la tondroj ankoraŭ estis tie kaj iris kaj revenis, kaj reiris, kaj revenis tra la loko kio helpis sian sonon resti longan tempon. De tempo al tempo oni povvidis  je la horizonto  lumoj kiuj kolorigis la grizan ĉielon de la norda kvadrato. En tiu momento li ekdormemis, la  dormeco alvenis, malfrue sed alvenis pro la alvoko kiun li  fruen faris. La dormeco nur volis helpi sonĝigi lin, sciante ke ĝi nur povis ne halti la doloron sed trankviligi lin. Forigante la suferon pere de la sonĝo. Sed kion poste? La doloro neis foriri. Li jam estis tute sola kaj la rezignacio plenis sian koron, sed li ankoraŭ volis luti kontraŭ la senton kiun li volis forviŝi. Do li dormis, dormadis, sonĝis, sonĝadis, li havis kiun li volis, tion kion li petis. Tiun tagon li ne banis sin kiel senkonscia stato de protesto pro la sento kiu li ne volus plu senti. Li nur volis krii laute en sia sonĝo, krii siajn timojn. Li jam ne plu povis, Poste la sonĝo kaptis lin kaj dormigis lin profunde. Do li sekvis sonĝante kaj tiam li sonĝis.

La hodiaŭa kanto estas la nomata: "Se te olvida" ludata de "Los Panchos".  Gxoju gxin.

Kaj ankaux la kanto de la Lernu uzanto Bretella nomata Milfoje brakumu min Por vidi gxin, klaku sur la nomo de la kanto.